Het historische gebied van het garnizoen Vanaf 1655 waren grote vloten van Britse schepen en soldaten op bezoek en Barbados maakte het tot uitvalsbasis. In de beginjaren waren er geen kazernes voor hen of voorzieningen, de zorg en de kosten van de officieren vielen in handen van Barbadianen zelf. Na herhaalde bezoeken werd dit nogal lastig, vooral omdat het op een moment was dat het eiland behoorlijk verarmd was. De wetgevende macht van Barbados werd ertoe bewogen de Britse regering te vragen een permanent garnizoen op het eiland te bouwen. Pas in 1780 werd uiteindelijk besloten door de Britse regering om een ​​permanent garnizoen op het eiland te stationeren. Uiteindelijk werd besloten dat de garnizoenen moesten worden gebouwd in de buurt van Charles Fort en St Anne's Castle. 16 acres werden gekocht in 1789 en de bouw begon aan het begin van de 19e eeuw. De meeste gebouwen waren voltooid en waren uitgegroeid tot 64 hectare. Het garnizoen in Barbados is zelfs het grootste in het Caraïbisch gebied. Veel van de gebouwen waren opgetrokken uit bakstenen in Londen die als ballast waren uitgevoerd op schepen die met suiker waren teruggekeerd. Ongeveer 60 van de oorspronkelijke gebouwen bestaan ​​nog steeds. De savanne zelf was een zeer rotsachtig gebied waar veel krabben leefden. Het moest worden ingevuld en geëgaliseerd zodat de troepen konden oefenen. Het was ook de geboorteplaats van cricket in Barbados en fungeert tegenwoordig als het racecircuit van de eilanden. Op 30 november 1966 werd Barbados door de toenmalige Premier Errol Walton Barrow naar Independence geleid om het behalen van de natie als een soevereine en onafhankelijke staat binnen het Gemenebest officieel te vieren.